De auteur van dit artikel, dr. Piet de Veer (1933) studeerde biologie aan de Universiteit Leiden en promoveerde aan de Universiteit van Nijmegen. Daarna werd hij docent biologie aan het Bernardinus College in Heerlen en docent anatomie, fysiologie en embryologie aan een verloskundigenopleiding in Heerlen. Nu hij met pensioen is, publiceert hij artikelen en is hij een groot voorstander geworden van het verstoren van de huidige kankertherapieën en het promoten/onderzoeken van nieuwe, bijzonder natuurlijke, biologische vormen van kankerpreventie en -bestrijding.
Een van zijn ondubbelzinnige opmerkingen over de huidige kankerbehandelingen:
"Het zou geweldig zijn als artsen eindelijk kiezen voor bewezen en effectieve therapieën om kankerpatiënten te behandelen. Dit elimineert de noodzaak voor de patiënt om thuis zelfmedicatie te geven.
Helaas nemen artsen onder invloed van de grote en machtige farmaceutische industrie hun toevlucht tot therapieën die hun bestaan alleen te danken hebben aan hun enorme winstgevendheid, en zeker niet aan hun effectiviteit.
Voor mensen die betrokken willen zijn bij de preventie of behandeling van kanker thuis, maken we een schema zodat je kankercellen in alle veiligheid kunt bestrijden. Natuurlijk zal de Maatschappij Tegen Kwakzalverij het er sterk mee oneens zijn, maar als men hun argumenten serieus bestudeert, blijken ze allemaal leugenachtig en/of hypocriet te zijn.”
Het volgende artikel is geen kort artikel, misschien voor velen niet gemakkelijk te lezen, maar het lijkt ons een goed idee om naast de vele minder positieve berichten over kanker ook een positief signaal af te geven van een wetenschapper. We plaatsen de auteur daarom in dezelfde categorie als Haarlemse huisarts dr. A. Hans Moolenburgh (zie zijn visie op kanker, b.v.HIER).
* * *
X
X
Verzoek tot
DE BIOLOGISCHE STRIJD TEGEN KANKER
2013 © dr. P. de Veer
X
X
Al zo'n 100 jaar hebben we dankzij onderzoek enorme vooruitgang geboekt op alle mogelijke gebieden. Nog maar 100 jaar geleden gebeurden de meest bizarre ongelukken doordat pioniers de zwaartekracht probeerden te trotseren en met zelfgebouwde constructies de lucht in vlogen.Tientallen jaren later vlogen mensen naar de maan en terug.
Laten we ook eens kijken naar de ontwikkelingen in de communicatietechnologie: van de telefoon tot de telegraaf en de fax tot de modernste computers. Van oriëntatie tot "vallende sterren" tot moderne navigatiesystemen. Overal zijn we getuige van een explosie van nieuwe uitvindingen en vorderingen, en de voortdurende versnelling zal in de toekomst alleen maar toenemen.
De status van kankeronderzoek.
Voor zover ik weet, is er slechts één opmerkelijke uitzondering op deze algemene regel. 100 jaar kankeronderzoek heeft geen enkel belangrijk feit aan het licht gebracht. Niet omdat dit onderwerp onvoldoende aandacht krijgt. Er zijn miljarden dollars geïnvesteerd in dit onderzoek. In het kankeronderzoek en de kankerzorg werken meer mensen dan er in totaal kankerpatiënten zijn.
Maar in 1971 kreeg kanker de genadeslag. President Richard Nixon kondigde zijn 'oorlog tegen kanker'-plan aan en stak opnieuw miljarden in de onderzoekspool. Toen die miljarden in 1978 werden gebruikt, ging het aantal Amerikanen dat stierf aan kanker van 1 op 6 in 1971 naar 1 op 5 in 7 jaar!
Sinds het begin van het kankeronderzoek is het aantal kankerpatiënten met wel 1300% toegenomen en de verwachting is dat over 20 jaar bijna 50% van alle sterfgevallen door kanker zal worden veroorzaakt. Naarmate het aantal slachtoffers toeneemt, neemt ook de wens van de bevolking toe om meer miljarden op te halen voor verder onderzoek, wat later ineffectief zal blijken te zijn. Het is al 100 jaar zo en het wordt echt tijd om het Man en Paard te noemen.
100 jaar kankeronderzoek in de modernste laboratoria, gesteund door talloze miljarden, en nog steeds geen definitieve en alomvattende definitie van kanker, dit is niet normaal! Steeds vaker leest en hoort men de opmerking dat de oplossing van het kankerprobleem voor veel onderzoekers het einde zou betekenen van nieuwe hoogleraren, prijzen en onderzoeksposities.
Stel dat het kankerprobleem opgelost zou zijn, dan zouden al die voordelen en privileges verdwijnen en zouden de miljarden niet meer stromen; niemand zit erop te wachten. Ja, de hele samenleving zit erop te wachten. Noch kankeronderzoek, noch kankertherapie levert momenteel zinvolle resultaten op. De behandeling van kankerpatiënten is immers meer een kwestie van vallen en opstaan dan van objectieve kennis. Lees bijvoorbeeld S. Mukkerjee“Kanker is de keizer van alle ziektenKankerbiografie en koude rillingen.
Het is echt verbazingwekkend hoe gemakkelijk kankerpatiënten kunnen worden onderworpen aan de meest gruwelijke behandelingen zonder een beetje wetenschap. De meest agressieve en celvernietigende middelen worden aan een groot aantal patiënten toegediend, van wie de meesten overlijden en ernstig ziek worden. Als gevolg hiervan overleeft zelfs vandaag slechts 2% van de patiënten met uitgezaaide kanker enige tijd na een dergelijke behandeling.
Dat kan echt niet het geval zijn, en het wordt tijd dat kankeronderzoek openlijk toegeeft dat het op de rand van faillissement staat. Binnen afzienbare tijd, die niet te lang op zich laat wachten, zouden onderzoekers hun vraag moeten heroverwegen en het probleem op een heel andere manier moeten benaderen.
Op zoek naar een nieuwe werkhypothese.
De huidige onderzoekshypothese is gebaseerd op de aanname dat kanker zich ontwikkelt in een ontspoorde, kwaadaardige cel. Zou het kunnen dat dit uitgangspunt gebrekkig is en dat er een andere werkhypothese moet worden ontwikkeld voor verder kankeronderzoek? Deze hypothese hoeft echter niet meer te worden uitgevonden, maar bestaat al en kan verder worden onderzocht.
Gezien het grote aantal sterfgevallen door kanker en de enorme groei van de ziekte, kan het niet waar zijn dat kankeronderzoek het enige ware en onmiskenbare kader voor kankeronderzoek is. Al het onderzoek is gericht op het bestrijden van agressieve cellen, maar het kan niemand iets schelen waarom deze cellen zich zo vreemd gedragen. Het zal voor iedereen duidelijk zijn dat het bestrijden van cellen die uit het ritme zijn, ongeacht de oorzaak van deze afwijking, een fatale weg vooruit is.
Gelukkig zullen er altijd mensen zijn die tegen de stroom in willen zwemmen en durven vragen wat de oorzaak van kanker is. Een van deze bewonderenswaardige onderzoekers is ongetwijfeld Dr. Alfons Weber. Hij was huisarts in Erdinge, Beieren, D. Zoals vaak het geval is met dit soort particuliere onderzoekers, is het vooral doorzettingsvermogen en doorzettingsvermogen dat uiteindelijk tot een nieuwe aanpak kan leiden. Hoe zo'n onderzoeker zover komt dat dit specifieke probleem onderwerp van onderzoek wordt, zal voor altijd een mysterie blijven.
Om de een of andere reden had Weber ook een plan om de bloedmonsters zorgvuldig onder zijn microscoop te onderzoeken. Normaal gesproken is er niets bijzonders te zien in een bloedmonster, behalve normale bloeddeeltjes. Maar Weber bedacht allerlei technieken die hem een duidelijker beeld gaven. In bijna alle bloedmonsters vond hij de aanwezigheid van kleine bloedparasieten die normaal gesproken onzichtbaar in rode bloedcellen leven. Het rode pigment in het bloed, hemoglobine, maakt deze parasieten meestal ondetecteerbaar.
Nader onderzoek wijst uit dat dit een ziekteverwekker is en volgens Weber de oorzaak van in ieder geval een groot aantal kankers. Weber publiceerde zijn bevindingen in 1967 onder de titel "Over de oorzaak van kanker".
De publicatie bleef niet onopgemerkt, maar de sfeer waarin Weber's werk op een meer gevestigde manier werd waargenomen, blijkt uit het feit dat drie vooraanstaande onderzoekers van het Pettenkofer-instituut in München Weber bezochten en met hem samenwerkten om technieken voor omgekeerd bloedonderzoek in München te ontwikkelen. De artsen Uebbing, Schierz en Winter voerden een grote reeks experimenten uit en publiceerden in 1970 een artikel in de medische praktijk met de titel:"Ongebruikelijke elementen van de bloedcel in het bloed".Maar wat is er gebeurd...? naam van dr Weber komt niet in de hele publicatie voor...!
Er volgt een fase van bagatellisering en zelfs ontkenning van de bevindingen van huisarts Weber. Hij zet zijn onderzoek echter voort en legt zijn observaties geleidelijk toe aan film en video. Ernst Wollenberg beschreef alle details over Weber in detail in zijn boek "Cancer Faillissement" (2003). Op internet zijn ook gegevens te vinden over migrerende bloedparasieten. (onderAlfons Weber).
Gezien de overeenkomsten tussen bloedparasieten en de veroorzaker van malaria, probeerde Weber de parasieten te bestrijden met kininesupplementen in de hoop kankerpatiënten te helpen. Zijn medische praktijk werd toen gesloten en zijn vergunning om geneeskunde uit te oefenen werd ingetrokken. Zijn collega's probeerden hem zelfs te laten opnemen in een psychiatrische kliniek. De kliniek zag echter geen reden om hem daar te houden; Zo gaat dat blijkbaar met een pionier!
Weber laat met zijn experimenten duidelijk en overtuigend zien dat parasieten ontstaan als ze verhit worden tot 160°C. Ze worden snel weer geactiveerd en straling en chemicaliën hebben bijna geen effect op de vitaliteit van de dieren. Primitief maar zeer veerkrachtig. Het zou mooi zijn als het onderzoeksteam zich eindelijk zou richten op het verband tussen parasieten, dat definitief is bewezen, en het ontstaan van kanker. Deze kans is klein, maar hoop geeft leven..!
Is er een verband tussen Weber-parasieten en chronische ziekten?
De rol van parasieten bij carcinogenese is misschien niet de enige invloed. De parasiet kan ook een cruciale rol spelen bij allerlei andere chronische aandoeningen waarbij medische behandeling niet effectief is en alleen pijnstilling de aandoening draaglijk kan maken.
E. Wollenberg stelt een zeer fundamentele vraag:Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat twee verschrikkelijke ziekten die zo'n 100 jaar geleden vrij zeldzaam waren, Alzheimer en kanker, zich zo verschrikkelijk verspreiden en erger worden?In 2050 zullen naar verwachting een half miljoen mensen in Nederland de ziekte van Alzheimer hebben.
Onder natuurlijke omstandigheden worden veel van de in ons bloed beschreven ziekteverwekkers geëlimineerd door een goed werkend immuunsysteem.
Het wordt duidelijk dat een goede en gezonde voeding essentieel is voor het behoud van het immuunsysteem. Door industriële activiteiten is onze bodem zo verslechterd dat hij in ons voedsel terug te vinden is. Wortelen bevatten slechts 43% magnesium van wat vroeger het geval was, aardappelen slechts 30% calcium, aardbeien slechts 33% vitamine C, appels slechts 20% vitamine C, enz. Dit zijn niveaus die zo laag zijn dat het bijna onmogelijk is om volledige voeding te krijgen. .
We kunnen ons immuunsysteem dus niet in stand houden, en dat verklaart zeker voor een deel de stijging van de kankersterfte. Maar zo'n enorme toename (1300% in kanker over de laatste 100 jaar) is hier niet uit te verklaren. Er moet een andere reden zijn.
We bedoelen "gekkekoeienziekte" of BSE. Doordat de weefsels van zieke dieren de zogenaamde prionen bevatten, die net als de weversparasieten verhitting tot 160 °C kunnen overleven, is diermeel van gedode dieren een bron van verspreiding van deze ziekte geworden. Omdat mensen ook besmet raakten na het eten van met prionen besmet rundvlees en symptomen vertoonden die sterk leken op het Creutzfeld-Jacob-syndroom, werd snel ingegrepen en werd het gebruik van diermeel in diervoeding verboden.
Sinds BSE onder controle is, is er vraag naar herintroductie van diermeel in diervoeding. Maar net zoals prionen zich via diervoeder kunnen verspreiden, kunnen weversparasieten dat ook. Alle karkassen die aan het bedrijf worden aangeboden, worden verwerkt tot diermeel. Het drogen vindt plaats bij een temperatuur van 60°C, zodat de parasieten van het kankerdier in het diermeel terechtkomen en levensvatbaar worden. Op deze manier verspreiden de parasieten zich naar alle dieren die met deze maaltijd gevoerd worden en kunnen ook wij besmet raken. Een klein wondje tussen de mond en de anus is voldoende voor de parasiet om binnen te komen.
We moeten ervan uitgaan dat alle vissen, vogels en zoogdieren die we kweken en eten drager zijn van de weverskankerparasiet. De taak van ons immuunsysteem is om de infectie te neutraliseren.
De combinatie van een verzwakt immuunsysteem en een constante infectie met nieuwe kankerparasieten zou een van de redenen kunnen zijn voor de toename van het aantal kankergevallen met 1300%. Als je daarbij de deplorabele staat van onze voedingsgewoonten optelt, hebben we een mogelijke verklaring voor de toename van allerlei chronische ziekten en beschavingsziekten.
Herstellen
Samenvattend kan worden gesteld dat het enige resultaat van regulier medisch kankeronderzoek is dat het aantal kankerpatiënten in een onaanvaardbaar tempo toeneemt. Dit komt doordat mensen in deze kringen zich uitsluitend richten op zieke cellen, maar zich niet durven te verdiepen in onderzoek naar de oorzaken waardoor de cellen ziek zijn geworden. Dr. Weber toonde duidelijk aan dat er in alle zieke cellen en weefsels die door kanker worden aangetast altijd kleine organismen zijn die hij verantwoordelijk houdt voor de ziekte.
Deze parasieten zijn ongevoelig voor straling en chemicaliën en overleven verhitting tot temperaturen boven de 160°C. Ons immuunsysteem geeft deze kankerverwekkende parasieten de kans om ze onder slechte leefomstandigheden, omgevingsomstandigheden en voeding te verslaan en zich snel te ontwikkelen. Een gezonde cel kan een kankercel worden.
Onderzoeksresultaten van Dr. Wevers zijn direct beschikbaar in publicaties en videobeelden. Wollenberg geeft in zijn boek een compleet overzicht van de regels voor experimenten, zodat experimenten voor iedere onderzoeker goed te volgen zijn.
Kanker komt steeds dichterbij.
Ieder van ons zal in de nabije toekomst zeker in aanraking komen met kanker, zij het door de diagnose kanker bij vrienden, familieleden of in de naaste familie. Het aantal nieuwe gevallen van kanker per jaar neemt zo snel toe dat het onwaarschijnlijk is dat er over een paar jaar geen kankerpatiënt meer in de familie zal zijn. Maar terwijl de ziekte om ons heen zo gewoon is en we hem zo goed kennen dat we over kanker durven te praten in plaats van alleen k te gebruiken om ziekte aan te duiden, is de reactie van een nieuwe patiënt op een eerste diagnose een intense angst.
Hoewel de media regelmatig verschillende berichten publiceren over de vorderingen in de behandeling van kankerpatiënten, neemt zelfs dit deze angst niet weg. We ontmoeten te veel mensen om ons heen, jongeren en vooral ouderen, die ondanks het hele repertoire aan behandelingen aan kanker zijn overleden. De weg naar de dood was voor hen vaak zo wreed dat de dood voor hen redding betekende.
En zo heeft kanker nog steeds het imago van een verschrikkelijke, ongeneeslijke ziekte, die pijnlijk tot een smadelijk einde komt."Hij/zij kon het gevecht niet winnen"daarna lazen we het overlijdensbericht alsof het iets met therapie te maken had. Met zo'n bewoording geef je de patiënt de schuld van de dood, hij had krachtiger tegen de ziekte moeten vechten, terwijl duidelijk is dat de reguliere geneeskunde weer eens flagrant heeft gefaald.
Vanaf het moment dat een nieuwe patiënt door zijn sympathieke huisarts in het ziekenhuis wordt opgenomen, wordt de actieve, kritische mens een passief slachtoffer, terwijl het er niet zo rooskleurig uitziet voor de behandelend arts, die er alles aan doet om de patiënt te kalmeren. routine en protocol. Alles gaat door de patiënt heen onder het mom van noodzaak. Biopsie gevolgd door een operatie om de tumor te verwijderen.
Allemaal goed doordacht en zeer correct om kankerweefsel te minimaliseren. De patiënt wordt dan geïnformeerd over de noodzaak van bestraling, eventueel aangevuld met chemotherapie. Steeds meer patiënten zullen zich dan nederig afvragen of zo'n verdere behandeling niet vervangen kan worden door een mildere en minder destructieve biologische behandeling.
Het antwoord ligt meestal in het feit dat al het medisch onderzoek, inclusief de farmaceutische industrie, tot nu toe is mislukt. De kans is zeer groot dat de oncoloog met overtuiging kan spreken omdat hij niet over de benodigde informatie beschikt. Maar wanneer hij spreekt van "medische wetenschap" en "farmaceutische industrie" gaat hij te ver.
De ernstig zieke patiënt krijgt dan te horen dat hij chemotherapie en bestraling kan weigeren, maar dat zijn einde heel snel kan komen. En dus staat de patiënt alle behandelingen toe. Ongeneeslijk ziek door vergiftiging en bestraling raakt hij ervan overtuigd dat de toekomst volkomen onvoorspelbaar is en dat hij er zelf geen invloed op heeft. Het is een kankertherapie, dat is alles. Maar:
ER IS EEN ALTERNATIEF!
Wat is het alternatief?
Dit alternatief bestaat uit de stoffen amygdaline, laetrile of vitamine B17.
Drie synoniemen voor één stof en voor de duidelijkheid gebruiken we hier alleen de naam vitamine B17.
Het plantengeslacht Amygdalus omvat planten zoals abrikoos en perzik. De zaden in de harde kern bevatten een relatief hoge concentratie vitamine B17. In het geval van bittere abrikozenpitten is het gehalte minimaal 8 gram vitamine B17 per 100 gram bonen.
Bittere amandelen hebben ook gediend als Vit. Leverancier B17. Vit.Kernels met vitamine B17 worden lange tijd als medicijnen gebruikt (uit: Dr. R. Rosenberg, Laetrile, 2011 beschikbaar op internet, gegevens hieronder). Het oudste kruidenboek, Pen Tsao Kang-Mu, van de Chinese keizer Shennung zou dateren uit 2700 voor Christus. genoemd. gebruik van opgravingen.
Ook bij de Romeinen roemden Aurus Cornelius Celsus en Scribonius Largus de bittere amandelen tegen de groei van blaren rond het jaar 0. Plinius de Oudere bespreekt het therapeutische effect van bittere amandelolie op wratten (genitale wratten) en Galen beveelt het gebruik van amandelen aan voor levercirrose. Priscianus en Empiricus behandelen gezwellen met bittere amandelen.
De Perzische Avicenna gebruikte bittere amandelen om baarmoeder-, milt-, maag- en leverkanker te behandelen, en ook de joodse arts Maimonides was overtuigd van de heilzame werking van bittere amandelen.
De Deense arts Harpestraeng gebruikte amandelolie met honing om verharding van de milt in de 13e eeuw te behandelen, en de Byzantijnse arts Myreposos uit zijn tijd gebruikte amandelen om mondkanker te behandelen. Ook in de 13e eeuw gebruikte de Arabische arts Ibn-Al-Baitar amandelen om borsttumoren te behandelen.
In de 16e eeuw begon de Zwitserse bioloog Gesner met de algemene behandeling van kanker met bittere amandelen. En halverwege de 17e eeuw besprak John Gerard, een Britse jezuïet, de genezende eigenschappen van amandelen en verwees hij naar hun pijnstillende eigenschappen. Halverwege de 17e eeuw gebruikte de grote Dodoener ook amandelen tegen "rottende begroeiing".
In 1845 publiceerde de Gazette Medicale in Parijs een artikel van de Rus Dr. Inosemteff, waarin hij beweerde dat hij twee gevallen van uitgezaaide kanker had genezen met de bittere substantie in amandelen.
Populaties niet op de hoogte van kanker.
Interessant zijn ook de verslagen van onderzoekers, missionarissen, doktoren etc. over hun waarnemingen in de bezochte gebieden. In 1913 meldde Albert Schweizer uit Lambaréné in Gabon dat er tot zijn verbazing geen enkel geval van kanker was gevonden.
De resultaten van dr. Sir R. McCarrison behoort tot de Hunza's van de kleine staat Karakorum in het noordwesten van Pakistan. In 20 jaar onderzoek heeft hij geen enkel geval van kanker onder de bevolking ontdekt. De poolonderzoeker Stefansson constateert hetzelfde bij de Eskimo-stam, de Inuit.
Maar ook bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika en Zuid-Amerika, Noord-Amerikaanse Indianen en Australische Aboriginals zijn volledig kankervrij. Je moet dan op de traditionele manier eten, wat vaak heel bijzonder is (bittere cassave). Leden van de Hunza-stam consumeren bijvoorbeeld grote hoeveelheden abrikozenpitten. Hun status in de groep wordt mede bepaald door het aantal abrikozenbomen.
De Inuit voeden zich met enkele arctische Rubus spectabilis-bessen en eten de halfverteerde inhoud van de magen van gedode dieren. Zolang deze mensen zo eten, krijgt kanker geen schijn van kans, maar als ze door omstandigheden overstappen op een westers voedingspatroon, worden ook zij het slachtoffer van kanker.
Geen kanker bij dieren in de natuur.
Hieruit kan worden geconcludeerd dat herbivoren die in de natuur leven nooit kanker krijgen. En door het gedrag van carnivoren, waarbij vooral de ingewanden van het slachtoffer worden gegeten, worden ook zij beschermd tegen kanker. Vaak eten roofdieren ook bladverliezende grassen uit natuurlijke behoefte.
Ontdekking van vitamine B17.
Dit alles in aanmerking genomen, is het vrij eenvoudig om te concluderen dat kanker een ziekte is die gedeeltelijk wordt veroorzaakt door voeding. In alle voorbeelden krijgen mens en dier via de voeding grote hoeveelheden vitamine B17 binnen. Abrikozenpitten bevatten 8% van hun gewicht aan vitamine B17 en gras bevat 40 gram per kilogram. Alles wijst erop dat kanker en vitamine B17 niet hand in hand gaan.
Maar het was pas in 1920 dat Dr. Ernst T. Krebs Sr., zijn zoon Dr. Ernst T. Krebs Jr. Vit.B17 begint met uitrol in de VS. Het is Krebs Jr. die de bittere substantie uit abrikozenpitten de naam Vit.B17 geeft. Krebs Jr. voerde veel experimenten uit op abrikozen om vitamine B17 te vinden. Erg teleurstellend. Totdat hij de testikels onderzocht en daar een zeer hoge waarde vond.
Reagan B17
Vitamine B17 werd beschouwd als een doorbraak in de medische wereld. De gouverneur van Californië, de latere president Ronald Reagan, sprak over vitamine B17 als een stof die het kankerprobleem eindelijk zou kunnen oplossen. Maar toen gebeurde er iets vreemds. Plots verdween de belangstelling voor dit middel en tot overmaat van ramp werd Vit.B17 vervloekt en gevaarlijk verklaard.
Krebs Jr. Conclusie Een aanvraag uit 1962 bij de Food and Drug Administration (FDA) om vitamine B17 te registreren werd afgewezen. Vervolgens brak er een juridische en politieke strijd uit tussen voor- en tegenstanders van Vit.B17, met als eerste resultaat het verbod op de stof. Het hele Amerikaanse medische establishment, geleid door de FDA en vervolgens de American Medical Association (AMA), de American Cancer Society (ACS), het National Cancer Institute (NCI) en het Sloan Kettering Institute for Cancer Research, heeft zich verzameld voor de onmiddellijke sluiting Toegewijd Verminder de vitamine B17-kankertherapie en smoor het in de kiem.
Echte fanatiekelingen van de FDA, Dr.A. Schmidt en R. Wetherbell stellen openlijk dat vitamine B17 geen effect heeft op kanker. Van de NCI was het Dr. F. Rauscher en Dr. R. Hadsell, die iets soortgelijks zei. Tot slot stelt L. Adams, voorzitter van de ACS, dat het toonaangevende Sloan Kettering Institute geen bewijs heeft gevonden voor de kankerbestrijdende effecten van vitamine B17.
Het is duidelijk dat het Amerikaanse establishment en de medische gemeenschap hun sterkste wapens hebben getrokken en klaar zijn om te schieten op de voorstanders van vitamine B17-therapie. Zeer grote wetenschappers en beroemde onderzoekers zoals Dr. ET Krebs Jr., Dr. Hans Niper en dr. Negeer Dean Burk.
Vitamine B17 is niet giftig.
Kosten noch moeite worden gespaard om de Vit.B17 therapie met uitgekiende middelen te torpederen. Het is echter een bewezen niet-toxische therapie die effectief is in de strijd tegen kanker. Het feit dat het gebruik van Vit.B17 niet-toxisch is, is nooit in tegenspraak met het medicijn. Zelfs dat zou te ver gaan, want al in 1887 stelde O. Jacobson vast dat vitamine B17 niet toxisch was. In 1944 wees Davidson erop dat injecteerbare Vit.B17 geen bijwerkingen had. Volgens Himwich en Saunder kan de lever van een hond 4.015 gram van een cyanideverbinding in 15 minuten inactiveren. Manner herhaalt alle testen in 1977 en bewijst daarmee dat vitamine B17 absoluut niet giftig is.
dierstudies.
De Scind Laboratories van de Universiteit van San Francisco testten Vit.B17 in dierproeven in 1968. Bij ratten die aan kanker leden, werd een significante verlenging van het leven waargenomen bij dieren die werden behandeld met vitamine B17.
Dezelfde resultaten werden in 1971 verkregen aan het Pasteur Instituut in Parijs door Dr. F. Metianu behaalde een vergelijkbaar resultaat in samenwerking met het Franse Ministerie van Landbouw en het Von Ardenne Instituut in Dresden (D). Alle testen zijn uitgevoerd volgens de strikte regels van wetenschappelijk onderzoek.
Het establishment probeert het tij te keren.
In 1973, toen de NCI het Southern Research Institute (SRI) opdracht gaf om dierstudies uit te voeren, uitgevoerd door de Amerikaanse medische instelling, toonden ze volgens RSI-wetenschappers geen effect van vitamine B17 in het voordeel van door kanker getroffen dieren. Deze ontdekkingen worden gerapporteerd door Dr. Dean Burk, NCI-medewerker, werd ernstig ondervraagd. Hij weet het hele SRI-rapport te weerleggen en haalt eerdere testresultaten uit de archieven, waardoor de RSI-conclusies er totaal anders uitzien.
Ze zijn het nu volledig eens met de eerdere resultaten van de Pasteur en Von Ardenne Instituten. Een andere reeks experimenten werd uitgevoerd in 1973 en 1974 aan het Sloan Kettering Institute door Dr. voerde uit. K.Sugiura. De eerste reeks testen gaf een duidelijk positief resultaat voor Vit.B17. De tweede batch gebruikte Vit.B17 van een andere, besmette bron, dus de resultaten waren significant verschillend.
De derde, vierde en vijfde reeks leverden resultaten op die de positieve effecten van vitamine B17 duidelijk bevestigden en een duidelijke aanbeveling gaven voor het gebruik van vitamine B17 in de strijd tegen kanker. Dit zou de reden kunnen zijn waarom de resultaten van het onderzoek van het Sloan Kettering Institute niet zijn gepubliceerd. Dankzij een anonieme medewerker van het instituut werden kopieën van Sugiura's bevindingen gelekt naar de pers met het verzoek ze te publiceren.
H. Manner en collega's behaalden in 1979 spectaculaire resultaten door Vit.B17 te combineren met Vit.A en het Wobe-Mugos-enzympreparaat. Bij muizen met borstkanker reageerde 89,3% met volledige tumorresectie en 10,7% met een gedeeltelijke respons. In de controlegroep bleven de tumoren groeien.
Alleen het woord van macht bleef over.
Al deze zeer positieve resultaten in dierstudies zijn nog steeds niet de reden waarom de FDA Vit.B17 heeft goedgekeurd als behandeling voor menselijke kanker en daarom blijft het in de VS. verboden en strafbaar. En de ervaring leert dat als de regels worden overtreden, de FDA juridische stappen zal ondernemen. Vit B17 werkt uitstekend en is zeker niet giftig, maar blijft verboden.
Het wordt duidelijk dat de behandeling met vitamine B17 niet te stoppen is en in de VS worden zo'n 70.000 kankerpatiënten door duizend therapeuten behandeld met vitamine B17. Buiten de VS wordt Vit.B17-behandeling gebruikt in ongeveer 20 landen, waaronder Duitsland, Canada, Mexico, de Filippijnen, Israël, België, Italië en Japan.
In de Nederlandse context is behandeling met Vit.B17 niet mogelijk. Als je via de media aandacht probeert te vragen voor deze veelbelovende therapie, spreekt de "Anti-Quacker Association" een totaal ongegronde, energieke taal. Daarmee is de vereniging een verlengstuk van de Amerikaanse FDA. en is medeverantwoordelijk voor veel onnodig leed bij kankerpatiënten.
theoretische trofoblast.
Wanneer een bevruchte eicel door de eileider naar de baarmoeder reist, ontwikkelt deze zich tot een follikel. In deze follikel ontwikkelt zich het embryo. Dit embryo moet de komende 9 maanden gevoed worden via de placenta (placenta) en de navelstreng. De buitenste cellaag van de follikel bestaat uit cellen met een aantal specifieke kenmerken.
Ten eerste kunnen ze ruimte creëren tussen de cellen van de baarmoederwand om de placenta te vormen. Deze cellen in de buitenste laag van de follikel worden trofoblasten genoemd. Het was de Schotse embryoloog Dr. John Beard, die voor het eerst de opvallende gelijkenis tussen trofoblasten en kankercellen herkende. Een van deze overeenkomsten is dat zowel de trofoblast als de kankercel hetzelfde hormoon afscheiden: humaan choriongonadotrofine, hCG.
De zwangerschapsurinetest is gebaseerd op dit hCG. Wanneer een vrouw zwanger is, kan hCG in de urine worden gedetecteerd. De test reageert ook als er actieve kankercellen in het lichaam aanwezig zijn. In het geval van zeer langzaam groeiende tumoren is de geproduceerde concentratie hCG echter zo laag dat nauwkeurigere technieken nodig zijn. Bij kankers die zich vrij snel ontwikkelen en zeker zeer agressief zijn, zal de reactie op hCG positief zijn in een eenvoudige urinetest.
Zowel Griffin (p. 79) als Bollinger (p. 126) wijzen op het nut van de hCG-urinetest. De ervaring leert echter dat de verkregen resultaten niet de betrouwbaarheid tonen die van een dergelijke test mag worden verwacht. Een medische diagnose wordt sterk aanbevolen. Passend, maar zeer omslachtig: de "Aschheim-Zondek microtest" en de "Navarro urinetest", waarbij de laatste het minst omslachtig is.
Enzymen in de kern van vitamine B17.
Naast de gelijkenis in hCG-productie is er een hele reeks biochemische en fysiologische overeenkomsten gevonden, bestudeerd en bewezen. De tweede zeer belangrijke overeenkomst tussen de trofoblast en de tumorcel is de afwezigheid van het rhodanase-enzym en de aanwezigheid van het β-glucosidase-enzym. In een gewone gezonde lichaamscel vinden we het enzym rhodanase, maar β-glucosidase ontbreekt. Door dit verschil tussen een kankercel en een lichaamscel werkt Vit.B17 zo effectief en selectief.
Het Vit.B17-molecuul bevat een cyanidegroep gehecht aan benzaldehyde en 2 suikermoleculen. Door de andere enzymactiviteit gebeurt er met vitamine B17 iets heel anders in een kankercel dan in een normale lichaamscel. In de kankercel maakt β-glucosidase het cyanide uit vitamine B17 vrij en zet het om in blauwzuur, een zeer giftige stof. Daarnaast komt benzaldehyde vrij, wat samen met blauwzuur een zeer dodelijke cocktail vormt. Op deze manier doodt de kankercel zichzelf.
De pijnstillende effecten van benzaldehyde zijn algemeen bekend en een kankerpatiënt die vitamine B17 gebruikte, merkte als eerste de heilzame pijnverlichting op. In een normale lichaamscel wordt onder invloed van rhodanase de cyanidegroep van vitamine B17 omgezet in het onschadelijke thiocyanaat en benzaldehyde in benzoëzuur. Thiocyanaat reguleert de bloeddruk en wordt in de lever gebruikt om vitamine B12 te vormen. Benzoëzuur is betrokken bij het celmetabolisme.
Moedige therapeuten.
Samenvattend hebben we met vitamine B17 een "chemotherapie"-optie die alleen kankercellen doodt terwijl normale cellen onaangeroerd blijven. Het is echt ondenkbaar dat deze methode niet veel wordt gebruikt. Er moet in Nederland een arts of oncoloog zijn die met deze methode aan de slag wil.?
Je zou het voorbeeld kunnen volgen van dr. gevolgen. JA. Richardson, die in 1971, d.w.z. 42 jaar geleden, zijn pad van kankertherapie volgens het boek en de vastgestelde protocollen zeer onbevredigend vond. Hij kreeg per ongeluk het verhaal van vitamine B17 te horen. Hij neemt contact op met Krebs Jr. en ze maken urenlang ruzie. Ze concluderen dat we onze kijk op kanker moeten verbreden en onze therapie moeten verbreden.
Je gaat meer aandacht besteden aan de enzymen van de alvleesklier. In het lichaam gebeurt namelijk het volgende: De alvleesklier maakt het enzym trypsinogeen aan, dat in de dunne darm wordt omgezet in trypsine en chymotrypsine, die verantwoordelijk zijn voor de vertering van voornamelijk dierlijke eiwitten. Overtollige enzymen worden in het bloed opgenomen en dienen om de beschermende eiwitlaag rond de kankercellen af te breken. Pas wanneer dit gebeurt, worden de gestripte kankercellen herkend door de witte bloedcellen, die de kankercellen vervolgens als vreemde lichamen kunnen herkennen en verwijderen.
Wanneer de alvleesklier echter te langzaam werkt of vermoeid is omdat hij te veel suiker heeft moeten verwerken of omdat de voeding te veel dierlijke eiwitten bevat, dan is er niet genoeg trypsine meer in het bloed om dit effect te bewerkstelligen. Vanuit dit oogpunt wordt kanker niet alleen veroorzaakt door een tekort aan vitamine B17, maar kan het ook veroorzaakt worden door een tekort aan pancreasenzymen in het bloed.
Richardson formuleert vervolgens zijn metabolische (metabolisme) therapie, waarbij Vit.B17 natuurlijk centraal staat. Zijn praktijk in San Francisco explodeerde en werd erg groot. Kankerpatiënten, de meesten van hen terminaal ziek, kwamen overal vandaan om metabole kankertherapie te ondergaan. Op 2 juni 1972 werd zijn kantoor echter omsingeld door de politie en aangevallen door agenten met wapens in de aanslag. Hij werd gearresteerd en gevangengezet. Hij wordt gedwongen om verdere beproevingen te ondergaan en heeft bijna geen geld.
Nadat de rechtszaken waren afgerond, vervolgde en verfijnde hij zijn therapie. In 1977 publiceerde hij zijn boek Laetrile Case Histories. In een recente herdruk uit 2005 beschrijft hij de prachtige resultaten die hij met zijn therapie heeft bereikt.
Een voorbeeld van vitamine B17 therapie.
Zijn behandeling kan worden samengevat in de volgende punten:
- Het dieet bestaat voornamelijk uit verse groenten en fruit, zaden, noten en granen. Alle dierlijke eiwitten, dus ook alle zuivelproducten, zijn verboden
- Ook verboden: Tabak, alcohol en koffie.
- Toediening van Vit.B17 volgens een strikt schema:
6-9 gram eenmaal daags intraveneus (IV) gedurende de eerste 20 dagen
In de volgende 4 weken 3 keer per week 3 g i.v. of intramusculair (I.M.)
In de komende 4 weken 3 g i.v. twee keer per week of IM
Volgend jaar: eenmaal per week 3 gram IV of IM - Voor Vit.B17 tabletten, 2 x 500 mg. dagelijks aanvullen, eventueel met abrikozenpitten (steeds drie uur na inname van de tabletten).
- Pankreasenzym.
- Vit. B15 50 mg. 3x ben Tag.
- Vitamine C, 750 mg. tot 2000mg. voor dag.
- Aminozuurtabletten (Ag/per) 3 tot 9 tabletten per dag vanwege vegetarisch dieet. Of vloeibaar eiwit.
- Vitamine E 800 – 1200 IE pro Tag.
- Haaranalyse op basis van vitaminen en mineralen.
Patiënten met langzaam groeiende primaire kanker, bijvoorbeeld niet-uitgezaaide prostaatkanker, kunnen volstaan met 2 x daags, maximaal 3 x daags Vit.B17 tabletten van elk 500 mg. + Voedingsadvies. De resultaten van deze behandelingen zijn zeer positief en geven hoop aan alle kankerpatiënten. Richardson is een rolmodel voor alle therapeuten die vitamine B17 gebruiken bij de behandeling van kankerpatiënten, maar dat geldt ook voor elke therapeut in Nederland die met deze therapie aan de slag durft te gaan. Hij zal zeker veracht worden door zijn leeftijdsgenoten.
De cijfers spreken duidelijke taal.
Dr. W.F. Binzel jr. werkte meer dan 20 jaar met kankerpatiënten en behandelde hen met wat bekend staat als voedingstherapie, vergelijkbaar met de stofwisselingstherapie van Richardson. We noemen Binzel graag omdat hij volgens de American Cancer Society de resultaten van zijn behandeling vergelijkt met de resultaten van orthodoxe therapieën. Hij publiceert ze in zijn boek Alive and Well (1994).
Maakt onderscheid tussen gevallen van primaire (niet-uitgezaaide) kanker en gevallen van uitgezaaide kanker. Patiënten met primaire kankerziekten kunnen door hem in 82% worden genezen met voedingstherapie, terwijl conventionele medische therapie niet hoger is dan 18%. Voor uitgezaaide kanker zijn de cijfers 70% voor voedingstherapie en 2% voor conventionele medische therapie.
Patiënten die met conventionele geneeskunde worden behandeld, worden ook verergerd door chemotherapie en radiotherapie. Hoe dan ook, voedingstherapeuten vinden consequent dat de patiënten die ze behandelen last hebben van een aantal significante bijwerkingen.
Dit geldt voor het normaliseren van de bloeddruk, het verbeteren van de eetlust, het verhogen van het hemoglobinegehalte en het aantal rode bloedcellen, het elimineren van de onaangename geur die vaak voorkomt bij ongeneeslijke patiënten, maar vooral het verminderen van pijn.
Vitamine B17 is ook essentieel voor gezonde mensen.
Zowel Richardson als Binzel bevelen een zeer strikt veganistisch dieet aan voor hun stofwisselings- en voedingstherapie. Geen dierlijke producten, maar ook kaas, eieren en zuivelproducten. Dit dieet is onderdeel van hun therapie, maar voor gezonde mensen is zo'n bijna onevenwichtig dieet niet nodig. Zelfs niet aan te raden gezien het dreigende tekort aan exogene aminozuren.
Om kanker te stoppen, is ons dieet belangrijk. We zouden zoveel mogelijk vitamine B17 via onze voeding moeten binnenkrijgen en om eventuele tekorten te compenseren zouden we elke dag enkele abrikozenpitten moeten knabbelen (4 – 6), maximaal 30.
Zoals reeds vermeld, bevatten abrikozenpitten 8 gewichtsprocent vitamine B17. Geschat wordt dat, afhankelijk van de grootte, 4 tot 6 korrels per dag voldoende zijn om aan de behoefte aan vitamine B17 te voldoen. Dit kan ook met perzikpitten (8 per dag), pruimenpitten (8 per dag), kersenpitten (10 per dag) of 20 tot 30 druivenpitten.
In haar boek “Vitamine B17. "The revolution in cancer medicine" (2012) bepaalt het gehalte aan vitamine B17 voor verschillende voedingsstoffen.
Appelazijn 350 mg/100 gr.
Krwawe sinasapelle 200 mg/100 gr.
Bramen 115 mg/100 g.
Bosbessen 420 mg/100 gr.
Zwarte bezem 135 mg/100 gr.
Druiven (vooral zaden) 30 - 750 mg / 100 gr.
Papaja 50 – 450 mg/100 gr.
Met groenten
Aubergines 750 mg/100 gr.
Rode Ui 20-250mg/100g.
Rode Kool 250 mg/100 gr.
Rabarber 150 – 200 mg/100 gr.
Bloemkool 150 mg/100 gr.
Grünkohl 150 mg/100 g.
Broccoli 200 mg/100 gr.
Spinazie 100 mg/100 gr.
Peulvruchten zoals granen en noten bevatten minder dan 50 mg vitamine B17 per 100 g, maar zaailingen van verschillende zaden kunnen meer dan 30 keer meer vitamine B17 bevatten dan de droge zaden waaruit ze zijn verkregen. Over het algemeen geldt: hoe bitterder het product, hoe hoger het vitamine B17-gehalte.
Tenslotte.
Bij het bespreken van een mogelijke oorzaak van kanker hebben we de parasieten van Weber betrokken bij de ontwikkeling van kanker. Je kunt protozoa detecteren in de cellen van alle kankerpatiënten. De vraag is nu of deze organismen ook een rol kunnen spelen bij andere chronische ziekten. Het zou de moeite waard zijn om hier wat onderzoek naar te doen.
Ten tweede vraag ik me af of deze parasieten kunnen worden gedood door Vit.B17. De reactie van tumorcellen op vitamine B17 is zo snel en duurzaam dat ook parasieten kunnen worden gedood door het blauwzuur en benzaldehyde die worden geproduceerd. Dit suggereert dat de uitgeroeide kanker niet meer zal verschijnen.De vraag rijst altijd waarom Vit.B17 niet wordt opgenomen in de reguliere behandeling van kankerpatiënten...!
Voor mij ligt het antwoord voor de hand...
Alleen al in Nederland bedraagt de omzet van chemotherapieproducten voor de farmaceutische industrie zo'n twee miljard euro. Deze industrie is een gewone productieonderneming en moet volgens economische wetten haar omzet en winst maximaliseren. Op wereldschaal zijn deze volumes zo groot dat farmaceutische reuzen het zich niet kunnen veroorloven om de winst van deze producten te verhogen.
Ze doen er alles aan om een nieuwe aanpak van kankerbestrijding te blokkeren. Tot nu toe doen ze het goed, al komen er steeds meer hiaten in hun verdediging. Voor een werkelijk compleet overzicht van de dubieuze rol van "Big Pharma" verwijs ik u naar het uitstekende boek van G. Edward Griffin:"Een wereld zonder kanker"(2011), maar zeker ook: Ty Bollinger:"Kanker - verder gaan dan het kader"(2006).
Vit.B17 (amygdaline) verkrijgbaar vanaftjsupply.comzcytopharma. comzlaetrilesupply.comAls amygdaline B17 100 mg tabletten voor profylaxe, als amygdaline B17 500 mg tabletten voor de behandeling van langzaam groeiende primaire tumoren. Als Amygdalin 3 gr./10 ml oplossing voor injectie voor de behandeling van gemetastaseerde kanker.
Pancreasenzymen, Wobenzym, verkrijgbaar bijiherb.comAndere vitamines en mineralen zijn verkrijgbaar in apotheken of drogisterijen.
Bittere abrikozenpitten zijn ook verkrijgbaar in online winkels, b.vsandos-naturkost.de
dr. P.H.W.A.M. de Veera
piet.deveer@home.nl